Ricevo da Renato Furigo
I nuovi poveri
Mi sun ragiuniêr da quasi trent’ann,
sunt restaa sénza laûr che l’è quasi un ann,
i padrûn hann purtaa la fabbrica in Ungheria
e anca la mé miee l’è scapada via.
G’ho düu fiö che’l san mia nanca
che la sira dormi sura ‘na panca,
la tusa le dree tö marì, ve cünti mia bàll,
g’ho nanca i danee per fagh ul regall;
g’ho ammò i dèbit de pagà
e, m’han purtà via anca la cà.
Cerchi un laûr de chi e de là,
ma sunt visn ai cinquant’ann
e per mi gh’è nagott de fa;
per fa passà ul témp vo a la staziûn,
vardi la gent e i treni che vegnen e che vann,
mi che un dì vardavi luntan;
spartìsi un cantûn cunt v’un de la pèll scüura
che ghe spüzzà i pee da fa paüra.
G’ho un amîs ch’el mà mia abandûnà,
ch’el me tegn ammò compagnia,
cunt lü didvîdi un tòoch de pân, l’è mia n’omm,
le mia nanca un cristân, l’è dimà ul me cân.
G’ho pensêr che me giràn in dul cò,
me pâr de sentì la vûs sutîl de la me mama
che la me ciamà, da bass in curtîl;
mama, sunt sincêr, vegni a truvàt dumân al cimitêr.
Pö me sunt indurmentà e ho fai un sögn strân,
û vist la mòrt che la me ciapava i mân,
lu vista che la me faceva un surîs,
e me pareva de ves in paradîs,.
In ‘na büsa va giò ‘na cassa, pian pian,
a dam l’ultim salûud gh’è dimà un amîs, gh’è dimà
ul me can, ch’el pâr ch’el piâng, ch’el se lamentà,
pâr che la me vus ammò lu el senta,
pâr ch’el disa ‘na preghiera,
l’è restà dimà lu da chesta sira.-